Նոյեմբերյան անձրևոտ մի օր էր, երբ ես, մոտ չորս կիլոգրամ կշռող իմ տեխնիկան վերցրի և ուղևորվեցի Գյումրի։ Արվեստասեր քաղաքն ինձ դիմավորեց հորդառատ անձրևով։ Ես նստեցի առաջին պատահած տաքսին ու խնդրեցի վարորդին ինձ հասցնել «Արեգակ» ներառական փուռ-սրճարան, որի մասին խոսում են ոչ միայն Հայաստանում, այլ մեր երկրի սահմաններից դուրս։ Գյումրիի ծայրամասից մինչև «Արեգակ» տևում է մոտ յոթ րոպե ու այդ ողջ ընթացքում վարորդի հետ ոչ միայն մի կուշտ զրուցեցի, այլ նաև  հասցրի վայելել The Beatles խմբի հայտնի հիթը՝ «Let it be»-ն։ Տեղ հասնելուն պես հասկացա, որ Գյումրիում եմ` հյուրասեր ու սրտաբաց։ Սրճարանի մատուցող Գրիշան ինձ համար «Արեգակ»-ի բրենդային սուրճը պատրաստեց, որն այդ պահին իսկական դարման էր ինձ նման մրսած մարդու համար։ «Արեգակ» փուռ- սրճարանը, որն «Էմիլի Արեգակ» հաշմանդամություն ունեցող երեխաների և երիտասարդների զարգացման կենտրոնի նախաձեռնությունն է, հիմնադրվել ու գործում է Եվրոպական միության ֆինանսական աջակցությամբ։

Մեր պատմությունը սկսվեց «Արեգակ»-ի խոհանոցում, որտեղ իտալական հացերի ու ֆրանսիական կարկանդակների բույրին խառնվել էր մեկ այլ, ավելի կարևոր՝ ջերմության ու ծիծաղի բույրը։ Միքայելը՝ համակրելի մի երիտասարդ, որն «Արեգակ»-ում աշխատում է որպես հացթուխի օգնական, խնդրեց ինձ մի քիչ սպասել ու խոստացավ ճաշելուց հետո  և՛ հարցազրույց տալ, և՛ լուսանկարվել։

 Միքայելը խոստովանեց, որ հայտնիությունն իրեն հաճելի է. տարբեր վայրերից մարդիկ են գալիս, զրուցում իր հետ, նկարահանում։ Նա այնքան է վարպետացել, որ երբ խնդրեցի մեզ միասին լուսանկարել, իր բրենդային շարժումն արեց (բութ մատը վերև) ու շատ արհեստավարժ սկսեց աշխատել տեսախցիկի առջև։ Այդ ողջ ընթացքում, երբ ես և Միքայելը զրուցում էինք, Գրիշան պատրաստում էր սուրճն ու մատուցում հաճախորդներին, որոնցից շատերը գալիս են «Արեգակ»  աշխատանքի գնալիս սուրճ ու կարկանդակ գնելու, ոմանք էլ ջերմ զրույցը սրճարանի՝ մեկը մյուսից գեղեցիկ ու համեղ թխվածքներով լրացնելու համար։

Զրույցը շարունակեցինք խոհանոցում, որտեղ իսկական եռուզեռ էր. սովորական խմորագնդիկները վարպետների կողմից վեր էին ածվում արվեստի փոքրիկ նմուշների և գնում ուղիղ դեպի գազօջախը։ Ես խնդրեցի եմ ինձ գլխարկ տալ, որպեսզի լիիրավ մուտք գործեմ խոհանոց ու օգնեմ տիկին Նառային՝ սրճարանի աշխատակցուհիներից մեկին, պատրաստել անպատմելի համեղ ֆրանսիական կրեմներ։ Տիկին Նառան խոստովանեց, որ լիքը բան կորցրած կլիներ, եթե հնարավորություն չունենար աշխատելու այդ պայծառ երիտասարդների հետ, որոնք յուրահատուկ մարդիկ են, անչափ մաքրասեր, հոգատար ու ազնիվ։

Տիկին Նառայի հետ զրուցելուց հետո հասկացա, որ փոքրիկ խոհանոցում ես ու իմ ձայնագրիչը ավելորդ ենք, այնպես որ աննկատ հեռացա՝ թողնելով խոհարարներին իրենց ստեղծարարության մթնոլորտում։ Հյուրասրահում ինձ արդեն սպասում էր Տիգրանուհի Հակոբյանը, ով «Արեգակ»-ի տնօրենն է։ Մենք շատ երկար զրուցեցինք, բայց վերջում, երբ անդրադարձանք Հայաստանի նախագահ Արմեն Սարգսյանի այցին, Տիգրանուհին մի դրվագ հիշեց.

-Երբ իմացանք, որ նախագահն այցելելու է մեր սրճարան, խնդրեցինք տղաներին՝ Միքայելին, Հովհաննեսին ու Գրիշային, որոշակի կանոնների հետևել՝ չփաթաթվել, չհամբուրել, ավելի զուսպ լինել։ Երբ նախագահը եկավ, Միքայելը մոռացավ ամեն բան։ Ողջ ընթացքում մտածում էի, թե արդյո՞ք հանդիպումն այդչափ անմիջական կլիներ, եթե հետևեինք բոլոր կանոններին ու հասկացա, որ ո՛չ։ Նախագահի հեռանալիս Միքայելն ասաց. «դուք լավ մարդ եք»։ Մեր սրճարանը յուրահատուկ է հենց սրանով՝ մարդիկ, ովքեր աշխատում են այստեղ, անմիջական են ու ազնիվ:

Մի քանի ժամ «Արեգակ»-ում անցկացնելուց հետո, ես դուրս եմ գալիս թաց, անձրևից փախչող մարդկանց քաղաք, բայց կան զրույցներ, որոնցից հետո այնքան ես լցվում, որ միայն մարդկանց զարմացած հայացքներն են ստիպում հասկանալ, որ երեխային բնորոշ հրճվանքը դեմքիդ այնքան ես թրջվել, որ անձրևանոցը վաղուց գլխավերևում պահելու ժամանակն է։ Ու ես վերադառնում եմ Երևան՝ «Արեգակ»-ով լցված, իսկ տոպրակներիս մեջ խնամքով դրված կարկանդակների բույրը դեռ երկար է ինձ հիշեցնելու այս հանդիպման մասին, հանդիպում, որն ինձ նորից ու նորից տանելու է Գյումրի՝ ընկերներիս մոտ։