Որոշում կայացնել երբեք չօգտագործել ցեղասպանություն բառը եւ կրկին դեմ առ դեմ կանգնել եղելությանը նոր համատեքստում: Գրող Լուսինե Հովհաննիսյանը անսպասելիորեն բացահայտում է ընդհանուր, բայց ակնհայտ կապ երբ կրկին ու կրկին կարթում է Սումգայիթյան զոհերի կենսագրություններն: "Զոհվածների ցանկի վերջում նշված է՝ «կրծքի երեխա», անունն անհայտ է: Նա հիմա երեսուն տարեկան կլիներ..." գրում է հեղինակը:
Կոյուղաջրից մինչև կապույտ մազեր․․․Ի՞նչ է տեղի ունենում, երբ կինը չի համապատասխանում կամ չի համակերպվում իրենից ակնկալված իրականությանը: Ինչո՞ւ է նրա անհատականությունը վերածվում անհանդուրժելի սպառնալիքի: Գենդերային խտրականությունը խորը մշակութային խնդիր է ամենուրեք՝ այդ թվում նաև հայոց մեջ, որտեղ իրավիճակները փոփոխվում են, իսկ վարքագիծը՝ ոչ:
Երեսուն տարի անց, Ղարաբաղյան շարժման ակտիվ մասնակից, լրագրող Լուսինե Հովհաննիսյանը զրուցում է բարիկադների հակառակ կողմում գտնվող մի մարդու հետ, ով հետեւում էր ժամանակի զարգացումներին որպես ցուցարարների շարքերը ներխուժած Երևանի քաղկոմի կազմբաժնի հրահնգիչ: